نگاهی به کاربرد پزشکی فلفل سیاه - وبلاگ وبساز

به گزارش وبلاگ وبساز، این گیاه در بسیاری از کشورهای آسیایی به اسم محرّک و برای درمان قولنج، روماتیسم، سردرد، اسهال، اسهال خونی، وبا، دردهای قاعدگی، برای حذف گازهای اضافی و افزایش جریان ادرار به کار

نویسندگان: کوهویی لینگ، چوا تانگ کیان، تان چای هون

مترجمان: دکتر حسین حسین زاده، دکتر محسن ایمن شهیدی، دکتر رامین رضایی

نام علمی (خانواده):

Piper nigrum L. (Piperaceae)

نام انگلیسی:

Pepper, Lada

نام فارسی:

فلفل سیاه

معینات:

فلفل سیاه یک مو چوبی چند ساله با ریشه های هوایی است که از گره های ساقه خارج می شوند. برگ ها درخشان، پهن، متناوب و قلبی شکل هستند. گل ها کوچک و سفیدند. ضد باکتری، ضد دیابت، ضد قارچ، ضد التهاب، ضد سرطان، آنتی اکسیدان، محافظ گوارشی، محافظ کبدی، کاهنده چربی خون، ضد موتاسیون، ضد تیروئید و حشره کش. میوه ها توت های گویچه ای با قطر 5 میلی متر هستند که قبل از رسیدن سبز رنگ اند و هنگامی که می رسند به رنگ قرمز و روشن دیده می شوند و یک هسته دارند.

منشأ:

بومی آسیای جنوب شرقی.

ترکیبات شیمیایی:

پی پرین، سابی نن، نیگرامید A-S، پیپرتیپین، پی پرسیتین، پلی تورین، گینین سین، پی پرتین، پی پری سین، دی پی پیرامید A-G، پیپنوهین، پی پیاهین و مواد دیگر.

کاربرد در طب سنتی:

این گیاه در بسیاری از کشورهای آسیایی به اسم محرّک و برای درمان قولنج، روماتیسم، سردرد، اسهال، اسهال خونی، وبا، دردهای قاعدگی، برای حذف گازهای اضافی و افزایش جریان ادرار به کار می رود. بعلاوه در طب سنتی برای درمان اختلالات معدی و گوارشی، درد عصبی و گال از آن استفاده می گردد. در آیورودا، این گیاه برای درمان آرتریت، آسم، تب، سرفه، اسهال خونی، سوء هاضمه، نفخ، هموروئید، آسیبهای پوستی، تخلیه پیشابراه و زکام به کار می رود. در طب چین، این گیاه برای درمان استفراغ، اسهال و علائم گوارشی به کار می رود. در هموئوپاتی، این گیاه در درمان تحریک غشاء مخاطی و افزایش شیر (گالاکتوره) به کار می رود. دوز بالای این گیاه به همراه بامبوی وحشی منجر به سقط می گردد. در آسام، از این گیاه به همراه Cissampelos pareira و ریشه گل حساس Mimosa pudica و ختمی چینی Hibiscus rosa-sinensis برای کنترل باروری استفاده می گردد. میوه های این گیاه برای حذف گازهای اضافی، افزایش اندازه ادرار، درمان قولنج، روماتیسم، اسهال، اسهال خونی، وبا و دردهای قاعدگی به کار می رود. از فلفل سیاه برای وبا، مالاریا و درد معدی استفاده می گردد. در حالی که فلفل سیاه در درمان احساس پری شکم، سرطان، وبا، سرماخوردگی، قولنج، اسهال، اسهال خونی، سردرد، تهوع، مسمومیت با ماهی، قارچ و گوش ماهی، کورک، سوزش ادرار، دیس منوره، التهاب غدد لنفاوی و سنگ های ادراری به کار می رود.

بیشتر بخوانید: معرفی فلفل سیاه و سفید و خواص درمانی آن

آثار دارویی:

ضد باکتری، ضد دیابت، ضد قارچ، ضد التهاب، ضد سرطان، آنتی اکسیدان، محافظ گوارشی، محافظ کبدی، کاهنده چربی خون، ضد موتاسیون، ضد تیروئید و حشره کش.

میزان مصرف:

تک دوز 300-600 میلی گرم از میوه به صورت خوراکی برای درمان مسائل معده مصرف می گردد. مصرف هموئوپاتی برای درمان تحریک غشاء مخاطی و افزایش شیر 5 تا 10 قطره، 1 قرص و یا 5 تا 15 گویچه 1 تا 3 بار در روز است. برای هموروئید از 5-15 دانه کامل فلفل باید استفاده گردد. برای درمان احتقان، سرماخوردگی و سردرد سوپ مرغ به همراه فلفل سیاه توصیه می گردد. به طور میانه 1 تا 3 گرم به صورت دم کردنی، پودر و یا قرص برای درمان سوء هاضمه، استفراغ، اسهال و یا قولنج ناشی از سرماخوردگی مصرف می گردد.

عوارض جانبی:

در دوزهای درمانی، عارضه جانبی شناخته شده ای ندارد واکنش های افزایش حساسیت در افراد معین ممکن است رخ دهد. میوه ها را با ایمنی بالایی می توان مصرف کرد. با این همه، در بچه ها و با مصرف مقادیر زیاد، آپنه ممکن است رخ دهد.

مسمومیت زایی:

هیچ گونه عارضه ای در موش صحرایی بعد از مصرف دوزهای 5 تا 20 برابر دوز معمول انسانی از این گیاه گزارش نشده است.

موارد منع مصرف:

در طول دوره بارداری و یا شیردهی و یا به وسیله افرادی که احتمالاً حساسیت به مصرف این گیاه دارند، نباید مصرف گردد.

تداخلات دارو - گیاه:

عصاره های این گیاه فعالیت آنزیم سیتوکروم P450 را مهار می نماید پی پرین دسترسی پذیری زیستی آنتی بیوتیک های بتالاکتام، آموکسی سیلین تری هیدرات و سفوتاکسیم را به اندازه چشمگیری در موش صحرایی افزایش می دهد. پی پرین به گونه ای وابسته به دوز باعث افزایش زمان خواب در اثر مصرف پنتوباربیتال می گردد و حداکثر اثربخشی را بعد از 30 دقیقه نشان می دهد. پی پرین به طور چشمگیری دسترسی پذیری زیستی فنی توئین را احتمالاً به وسیله افزایش جذب زیاد می نماید. پی پرین فلفل سیاه سطح زیر نمودار فنیتوئین، پروپرانولول و تئوفیلین را در افراد سالم و غلظت پلاسمایی ریفامپیسین در مبتلایان به سل را افزایش می دهد.

از مصرف همزمان با داروهایی که به وسیله سیتوکروم P450 متابولیزه می شوند، اجتناب کنید. از مصرف همزمان با داروهای ضد انعقاد هم باید پرهیز گردد.

پی نوشت:

برای مشاهده پی نوشت های این کتاب به منبع مقاله مراجعه گردد.

منبع مقاله :

لینگ، کوهویی - تانگ کیان، چوا - چای هون، تان؛ (1392)، راهنمای گیاهان دارویی: مصور و با رویکرد علمی و دارویی، مترجمان: حسین حسین زاده - محسن ایمن شهیدی، رامین رضایی، مشهد: بنیاد پژوهشهای آستان قدس رضوی، چاپ اول.

منبع: راسخون